|
Post by Olena Loburenko IM-45 on Oct 7, 2015 19:30:43 GMT
Frederick Douglass
Frederick Douglass (born Frederick Augustus Washington Bailey, c. February 1818 – February 20, 1895) was an African-American social reformer, abolitionist, orator, writer, and statesman. After escaping from slavery, he became a leader of the abolitionist movement, gaining note for his dazzling oratory and incisive antislavery writings. He stood as a living counter-example to slaveholders' arguments that slaves lacked the intellectual capacity to function as independent American citizens. Even many Northerners at the time found it hard to believe that such a great orator had once been a slave.
Douglass wrote several autobiographies. He described his experiences as a slave in his 1845 autobiography, Narrative of the Life of Frederick Douglass, an American Slave, which became a bestseller and influential in supporting abolition, as did the second, My Bondage and My Freedom (1855). After the Civil War, Douglass remained an active campaigner against slavery and wrote his last autobiography, Life and Times of Frederick Douglass. First published in 1881 and revised in 1892, three years before his death, it covered events during and after the Civil War. Douglass also actively supported women's suffrage, and held several public offices. Without his approval, Douglass became the first African American nominated for Vice President of the United States as the running mate and Vice Presidential nominee of Victoria Woodhull, on the radical and visionary Equal Rights Party ticket. A firm believer in the equality of all peoples, whether black, female, Native American, or recent immigrant, Douglass famously said, "I would unite with anybody to do right and with nobody to do wrong." Douglass first tried to escape from Freeland, who had hired him out from his owner Colonel Lloyd, but was unsuccessful. In 1836, he tried to escape from his new master Covey, but failed again. In 1837, Douglass met and fell in love with Anna Murray, a free black woman in Baltimore about five years older than he. Her free status strengthened his belief in the possibility of gaining his own freedom.
|
|
|
Post by Elizabeth Blyndaruk IM45 on Oct 7, 2015 19:32:18 GMT
William Lloyd Garrison William Lloyd Garrison was an American journalistic crusader who helped lead the successful abolitionist campaign against slavery in the United States. William Lloyd Garrison was born December 10, 1805 in Newburyport, Massachusetts. In 1830 he started an abolitionist paper, The Liberator. In 1832 he helped form the New England Antislavery Society. When the Civil War broke out, he continued to blast the Constitution as a pro-slavery document. When the civil war ended, he at last saw the abolition of slavery. He died May 24, 1879 in New York City. Early Life Abolitionist William Lloyd Garrison was born the son of a merchant sailor in Newburyport, Massachusetts on December 10, 1805. When Garrison was only three years old, his father Abijah abandoned the family. Garrison’s mother, a devout Baptist named Frances Maria, struggled to raise Garrison and his siblings in poverty. As a child, Garrison lived with a Baptist deacon for a time, where he received a rudimentary education. In 1814, he reunited with his mother and took an apprenticeship as a shoemaker, but the work proved too physically demanding for the young boy. A short stint at cabinetmaking was equally unsuccessful. Start in Journalism In 1818, when Garrison was 13 years old, he was appointed to a seven-year apprenticeship as a writer and editor under Ephraim W. Allen, the editor of the Newburyport Herald. It was during this apprenticeship that Garrison would find his true calling. Through Garrison’s various newspaper jobs, he acquired the skills to run his own newspaper. After he finished his apprenticeship in 1826, when he was 20 years old, Garrison borrowed money from his former employer and purchased The Newburyport Essex Courant. Garrison renamed the paper the Newburyport Free Press and used it as a political instrument for expressing the sentiments of the old Federalist Party. In it he would also publish John Greenleaf Whittier’s early poems. The two forged a friendship that would last a lifetime. Unfortunately, the Newburyport Free Press lacked similar staying power. Within six months, the Free Press went under due to subscribers’ objections to its staunch Federalist viewpoint. When the Free Press folded in 1828, Garrison moved to Boston, where he landed a job as a journeyman printer and editor for the National Philanthropist, a newspaper dedicated to temperance and reform. Abolition In 1828, while working for the National Philanthropist, Garrison took a meeting with Benjamin Lundy. The antislavery editor of the Genius of Emancipation brought the cause of abolition to Garrison’s attention. When Lundy offered Garrison an editor’s position at Genius of Emancipation in Vermont, Garrison eagerly accepted. The job marked Garrison’s initiation into the Abolitionist movement. By the time he was 25 years old, Garrison had joined the American Colonization Society. The society held the view that blacks should move to the west coast of Africa. Garrison at first believed that the society’s goal was to promote blacks’ freedom and well being. But Garrison grew disillusioned when he soon realized that their true objective was to minimize the amount of free slaves in the United States. It became clear to Garrison that this strategy only server to further support the mechanism of slavery. In 1830 Garrison broke away from the American Colonization Society and started his own abolitionist paper, calling it The Liberator. As published in its first issue, The Liberator’s motto read, "Our country is the world—our countrymen are mankind." The Liberator was responsible for initially building Garrison’s reputation as an abolitionist. Garrison soon realized that the abolitionist movement needed to be better organized. In 1832 he helped form the New England Antislavery Society. After taking a short trip to England in 1833, Garrison founded the American Antislavery Society, a national organization dedication to achieving abolition. However, Garrison’s unwillingness to take political action (rather than simply write or speak about the cause of abolition) caused many of his fellow abolitionist supporters to gradually desert the pacifist. Inadvertently, Garrison had created a fracture among members of the American Antislavery Society. By 1840, defectors formed their own rival organization, called the American Foreign and Antislavery Society. In 1841, an even greater schism existed among members of the abolitionist movement. While many abolitionists were pro-Union, Garrison, who viewed the Constitution as pro-slavery, believed that the Union should be dissolved. He argued that Free states and slave states should in fact be made separate. Garrison was vehemently against the annexation of Texas and strongly objected to the Mexican American War. In August of 1847, Garrison and former slave Frederick Douglass made a series of 40 anti-Union speeches in the Alleghenies. 1854 proved a pivotal year in the Abolition Movement. The Kansas-Nebraska Act established the Kansas and Nebraska territories and repealed the Missouri Compromise of 1820, which had regulated the extension of slavery for the prior 30 years. Settlers in those areas where allowed to choose through Popular Sovereignty whether or not they would allow slavery there. The plan, which Garrison considered "a hollow bargain for the North," backfired when slavery supporters and abolitionists alike rushed Kansas so they could vote on the fate of slavery there. Hostilities led to government corruption and violence. The events of the 1857 Dred Scott Decision further increased tensions among pro and anti-slavery advocates, as it established that Congress was powerless to ban slavery in the federal territories. Not only were blacks not protected by the Constitution, but according to it, they could never become U.S. citizens. In 1861, as the American Civil War broke out, Garrison continued to criticize the U.S. Constitution in The Liberator, a process of resistance that Garrison had now practiced for nearly 20 years. Understandably, some found it surprising when the pacifist also used his journalism to support Abraham Lincoln and his war policies, even prior to the Emancipation Proclamation in September of 1862. When the Civil War came to a close in 1865, Garrison at last saw his dream come to fruition: With the 13th Amendment, slavery was outlawed throughout the United States—in both the North and South.
|
|
|
Post by Victoria Pechenyk IM45 on Oct 7, 2015 19:35:47 GMT
Frederick Douglass
Frederick Douglass, original name Frederick Augustus Washington Bailey (born February 1818?, Tuckahoe, Md., U.S.—died Feb. 20, 1895, Washington, D.C.), African American who was one of the most eminent human rights leaders of the 19th century. His oratorical and literary brilliance thrust him into the forefront of the U.S. abolition movement, and he became the first black citizen to hold high rank in the U.S. government.
Separated as an infant from his slave mother (he never knew his white father), Frederick lived with his grandmother on a Maryland plantation until, at age eight, his owner sent him to Baltimore to live as a house servant with the family of Hugh Auld, whose wife defied state law by teaching the boy to read. Auld, however, declared that learning would make him unfit for slavery, and Frederick was forced to continue his education surreptitiously with the aid of schoolboys in the street. Upon the death of his master, he was returned to the plantation as a field hand at 16. Later, he was hired out in Baltimore as a ship caulker. Frederick tried to escape with three others in 1833, but the plot was discovered before they could get away. Five years later, however, he fled to New York City and then to New Bedford, Mass., where he worked as a labourer for three years, eluding slave hunters by changing his surname to Douglass.
At a Nantucket, Mass., antislavery convention in 1841, Douglass was invited to describe his feelings and experiences under slavery. These extemporaneous remarks were so poignant and naturally eloquent that he was unexpectedly catapulted into a new career as agent for the Massachusetts Anti-Slavery Society. From then on, despite heckling and mockery, insult, and violent personal attack, Douglass never flagged in his devotion to the abolitionist cause.
To counter skeptics who doubted that such an articulate spokesman could ever have been a slave, Douglass felt impelled to write his autobiography in 1845, revised and completed in 1882 as Life and Times of Frederick Douglass. Douglass’s account became a classic in American literature as well as a primary source about slavery from the bondsman’s viewpoint. To avoid recapture by his former owner, whose name and location he had given in the narrative, Douglass left on a two-year speaking tour of Great Britain and Ireland. Abroad, Douglass helped to win many new friends for the abolition movement and to cement the bonds of humanitarian reform between the continents.
Douglass returned with funds to purchase his freedom and also to start his own antislavery newspaper, the North Star (later Frederick Douglass’s Paper), which he published from 1847 to 1860 in Rochester, N.Y. The abolition leader William Lloyd Garrison disagreed with the need for a separate, black-oriented press, and the two men broke over this issue as well as over Douglass’s support of political action to supplement moral suasion. Thus, after 1851 Douglass allied himself with the faction of the movement led by James G. Birney. He did not countenance violence, however, and specifically counseled against the raid on Harpers Ferry, Va. (October 1859).
During the Civil War (1861–65) Douglass became a consultant to Pres. Abraham Lincoln, advocating that former slaves be armed for the North and that the war be made a direct confrontation against slavery. Throughout Reconstruction (1865–77), he fought for full civil rights for freedmen and vigorously supported the women’s rights movement.
After Reconstruction, Douglass served as assistant secretary of the Santo Domingo Commission (1871), and in the District of Columbia he was marshal (1877–81) and recorder of deeds (1881–86); finally, he was appointed U.S. minister and consul general to Haiti (1889–91).
|
|
|
Post by Olena Loburenko IM-45 on Oct 7, 2015 19:37:48 GMT
Martin Luther King Jr
Martin Luther King Jr was a prominant figure in the civil rights movement and he was made famous by his 'I have a dream' speech he delivered in 1963 in Washington D.C. He was the unofficial leader of the black protest movement. Martin Luther King led many other peaceful demonstrations for example the March on Washington and organised drives for the registration for negros to vote. he believed in peaceful protests rather than fighting back physically with many of his tecniques similar to that of Ghandi.
Rosa Parks
He became prominant after he organised a boycott of the transit system over the jailing of Rosa Parks for her refusing to surrender her seat to a white person. A Baptist minister, King became a civil rights activist early in his career. He led the 1955 Montgomery Bus Boycott and helped found the Southern Christian Leadership Conference (SCLC) in 1957, serving as its first president. With the SCLC, King led an unsuccessful struggle against segregation in Albany, Georgia in 1962, and organized nonviolent protests in Birmingham, Alabama that attracted national attention following television news coverage of the brutal police response. King also helped to organize the 1963 March on Washington, where he delivered his " I Have a Dream" speech. There, he established his reputation as one of the greatest orators in American history. He also established his reputation as a radical, and became an object of the Federal Bureau of Investigation's COINTELPRO for the rest of his life. FBI agents investigated him for possible communist ties, recorded his extramarital liaisons and reported on them to government officials, and on one occasion, mailed King a threatening anonymous letter that he interpreted as an attempt to make him commit suicide.
On October 14, 1964, King received the Nobel Peace Prize for combating racial inequality through nonviolence. In 1965, he and the SCLC helped to organize the Selma to Montgomery marches and the following year, he took the movement north to Chicago. In the final years of his life, King expanded his focus to include poverty and the Vietnam War, alienating many of his liberal allies with a 1967 speech titled "Beyond Vietnam". King was planning a national occupation of Washington, D.C., called the Poor People's Campaign. King was assassinated on
April 4, 1968, in Memphis, Tennessee. His death was followed by riots in many U.S. cities. Allegations that James Earl Ray, the man convicted of killing King, had been framed or acted in concert with government agents persisted for decades after the shooting, and the jury of a 1999 civil trial found Loyd Jowers to be complicit in a conspiracy against King. King was posthumously awarded the Presidential Medal of Freedom and the Congressional Gold Medal. Martin Luther King, Jr. Day was established as a U.S. federal holiday in 1986. Hundreds of streets in the U.S. have been renamed in his honour. A memorial statue on the National Mall was opened to the public in 2011.
|
|
|
Post by Tanya Yevsuikova IM-45 on Oct 7, 2015 19:45:06 GMT
HARRIET BEECHER STOWE: BIOGRAPHY
It's a famous anecdote of American history (or famous among history buffs, anyway): During the Civil War, President Abraham Lincoln met Uncle Tom's Cabin author Harriet Beecher Stowe for the first time. "So this is the little lady," the president said in greeting her, "who made this big war."
Cute story. The only problem is that it never really happened. Like all great apocryphal tales, though, this one keeps hanging around because it rings true; Lincoln may not really have said those words, but he could have. The oft-quoted fictitious greeting won't go away because it seems true.
In reality, Harriet Beecher Stowe was a little lady who wrote a very big book. (Only one book sold more copies in nineteenth-century America than Uncle Tom's Cabin: the Bible.) And while Uncle Tom's Cabin didn't exactly cause the Civil War, it did play a crucial role in opening Americans' eyes to the awful realities of slavery, strengthening the Northern abolitionist movement and thus pushing the nation further into sectional crisis. Uncle Tom's Cabin surely isn't the best book of nineteenth-century American literature, but it is almost certainly the most important in terms of its historical impact.
Harriet Beecher Stowe was born to save the world. She was one of more than a dozen children fathered by the Reverend Lyman Beecher, a famous Calvinist preacher whose sermons railed against social ills (slavery prominent among them) at a time when it wasn't yet an accepted fact that the enslavement of African-Americans was wrong. The enormous Beecher clan (Lyman had ten kids with Harriet's mother and four more with his second wife) was educated, pious, and, as Harriet's grandson later put it, armed with "a passion for not minding their own business."1 Her siblings included the preacher Henry Ward Beecher (more famous than his sister during their lifetimes) and the prominent suffragist Isabella Beecher Hooker. The Beechers were not people who tolerated idle hands. Isabella Beecher Hooker once told her granddaughter, "I don't ask you to keep the Ten Commandments, but if I ever catch you being bored I'll disown you."2
As a woman, Harriet Beecher Stowe didn't have the option of becoming a preacher like her father and brothers or an academic like her husband, the professor Calvin Stowe. She set out instead on a path of reform that was "appropriate" for a wife and mother of the time. Beecher Stowe wrote Uncle Tom's Cabin and dozens of other books and articles in the privacy of her home, all while raising seven children. Though today she is considered one of the most influential reformers in American history, during her own lifetime Beecher Stowe saw herself as a typical wife and mother. The enormous success of Uncle Tom's Cabin took her largely by surprise. After all, from her perspective, she was just living her life the way she believed she was supposed to: with a sense of duty to make the world a better place. "Harriet Beecher Stowe had a profound effect on nineteenth-century culture and politics, not because her ideas were original, but because they were common," her biographer Joan D. Hedrick wrote. "What makes Stowe so radical is that she insisted upon putting her ideas into action."
|
|
|
Post by Hellen Panchenko IM45 on Oct 7, 2015 20:09:23 GMT
Frederick Douglass "Whether we turn to the declarations of the past, or to the professions of the present, the conduct of the nation seems equally hideous and revolting. America is false to the past, false to the present, and solemnly binds herself to be false to the future."Life as a slave Frederick Augustus Washington Bailey was born into slavery in Talbot County, Maryland, (on the state's Eastern Shore of the Chesapeake Bay), and was given his name by his mother, Harriet Bailey. The plantation was located between Hillsboro and Cordova. His birthplace was likely his grandmother's shack east of Tappers Corner, and west of Tuckahoe Creek. Years later, after escaping to the North, he took the surname Douglass, having already dropped the use of his two middle names.
The exact date of Douglass's birth is unknown. He later chose to celebrate it on February 14 The exact year is also unknown (on the first page of "Narrative of the Life of Frederick Douglass, an American Slave", he stated: "I have no accurate knowledge of my age, never having seen any authentic record containing it.") He was of mixed race, which likely included Native American on his mother's side, as well as African and European. He wrote of his earliest times with his mother:
"The opinion was ... whispered that my master was my father; but of the correctness of this opinion I know nothing.... My mother and I were separated when I was but an infant.... It [was] common custom, in the part of Maryland from which I ran away, to part children from their mothers at a very early age.
"I do not recollect ever seeing my mother by the light of day. ... She would lie down with me, and get me to sleep, but long before I waked she was gone."
After this early separation from his mother, young Frederick lived with his maternal grandmother, Betty Bailey. At the age of seven, however, he was separated from his grandmother, and moved to the Wye House plantation, where Aaron Anthony worked as overseer. Douglass's mother died when he was about ten. After Anthony died, the boy was given to Lucretia Auld, wife of Thomas Auld, who sent him to serve Thomas' brother Hugh Auld in Baltimore.
When Douglass was about twelve years old, Hugh Auld's wife Sophia started teaching him the alphabet. Douglass described her as a kind and tender-hearted woman, who treated the boy the way one human being ought to treat another. When Hugh Auld discovered her activity, he strongly disapproved, saying that if a slave learned to read, he would become dissatisfied with his condition and desire freedom. Douglass later referred to this as the "first decidedly antislavery lecture" he had ever heard. In his autobiography, Douglass related how he learned to read from white children in the neighborhood, and by observing the writings of the men with whom he worked. One day Mrs. Auld saw Douglass reading a newspaper; she ran over and snatched it from him, with her face showing that she believed education and slavery were incompatible with each other.
Douglass continued, secretly, to teach himself how to read and write. He later often said, "knowledge is the pathway from slavery to freedom." As Douglass began to read newspapers, pamphlets, political materials, and books of every description, this new realm of thought led him to question and condemn the institution of slavery. In later years, Douglass credited The Columbian Orator, an anthology which he discovered at about age twelve, with clarifying and defining his views on freedom and human rights. The book, first published in 1797, is a classroom reader, containing essays, speeches and dialogues, to assist students in learning reading and grammar.
When Douglass was hired out to William Freeland, he taught other slaves on the plantation to read the New Testament at a weekly Sunday school. As word spread, the interest among slaves in learning to read was so great that in any week, more than 40 slaves would attend lessons. For about six months, their study went relatively unnoticed. While Freeland remained complacent about their activities, other plantation owners became incensed about their slaves being educated. One Sunday they burst in on the gathering, armed with clubs and stones, to disperse the congregation permanently.
In 1833, Thomas Auld took Douglass back from Hugh ("s a means of punishing Hugh," Douglass later wrote). Thomas Auld sent Douglass to work for Edward Covey, a poor farmer who had a reputation as a "slave-breaker." He whipped Douglass regularly, and nearly broke him psychologically. The sixteen-year-old Douglass finally rebelled against the beatings, however, and fought back. After Douglass won a physical confrontation, Covey never tried to beat him again. From slavery to freedom Douglass first tried to escape from Freeland, who had hired him out from his owner Colonel Lloyd, but was unsuccessful. In 1836, he tried to escape from his new master Covey, but failed again. In 1837, Douglass met and fell in love with Anna Murray, a free black woman in Baltimore about five years older than he. Her free status strengthened his belief in the possibility of gaining his own freedom.
On September 3, 1838, Douglass successfully escaped by boarding a Philadelphia, Wilmington & Baltimore Railroad train (the line was newly merged) to the great Northern cities. He jumped aboard the train a short distance east of the previous temporary P.W.& B. train depot in the just-developed industrial, commercial and residential neighborhood of Canton at President and Fleet Streets, east of "The Basin" of the Baltimore harbor on the Northwest Branch of the Patapsco River. (This depot was replaced by the historic President Street Station, constructed 1849-1850; it was noted as a site of other slave escapes along one of many routes of the famous "Underground Railroad" and during the Civil War.)
Young Douglass reached Havre de Grace, Maryland, in Harford County, in the northeast corner of the state, along the southwest shore of the Susquehanna River, which flowed into the Chesapeake Bay. Though this placed him some 20 miles from the free state of Pennsylvania, it was easier to travel through Delaware, another slave state. Dressed in a sailor's uniform provided to him by Murray, who also gave him part of her savings to cover his travel costs, he carried identification papers which he had obtained from a free black seaman. Douglass crossed the wide Susquehanna River by the railroad's steam-ferry at Havre de Grace to Perryville on the opposite shore in Cecil County, then continued by train across the state line to Wilmington, Delaware, a large port at the head of the Delaware Bay. From there, because of the not yet completed rail line at that time, he went by steamboat along the Delaware River further northeast to the "Quaker City" of Philadelphia, Pennsylvania, an anti-slavery stronghold, and continued to the safe house of noted abolitionist David Ruggles in New York City. His entire journey to freedom took less than 24 hours
Frederick Douglass later wrote of his arrival in New York City:
I have often been asked, how I felt when first I found myself on free soil. And my readers may share the same curiosity. There is scarcely anything in my experience about which I could not give a more satisfactory answer. A new world had opened upon me. If life is more than breath, and the 'quick round of blood,' I lived more in one day than in a year of my slave life. It was a time of joyous excitement which words can but tamely describe. In a letter written to a friend soon after reaching New York, I said: 'I felt as one might feel upon escape from a den of hungry lions.' Anguish and grief, like darkness and rain, may be depicted; but gladness and joy, like the rainbow, defy the skill of pen or pencil.
Once Douglass had arrived, he sent for Murray to follow him north to New York. She brought with her the necessary basics for them to set up a home. They were married on September 15, 1838, by a black Presbyterian minister, just eleven days after Douglass's arrival in New York. At first, they adopted Johnson as their married name, to divert attention. Civil War years Before the Civil War By the time of the Civil War, Douglass was one of the most famous black men in the country, known for his orations on the condition of the black race and on other issues such as women's rights. His eloquence gathered crowds at every location. His reception by leaders in England and Ireland added to his stature. Fight for emancipation and suffrage Douglass and the abolitionists argued that because the aim of the Civil War was to end slavery, African Americans should be allowed to engage in the fight for their freedom. Douglass publicized this view in his newspapers and several speeches. In August 1861, Douglass published an account of the First Battle of Bull Run which noted that there were some blacks already in the Confederate ranks. A few weeks later, Douglass brought the subject up again, quoting a witness to the battle who said they saw black Confederates "with muskets on their shoulders and bullets in their pockets." Douglass conferred with President Abraham Lincoln in 1863 on the treatment of black soldiers, and with President Andrew Johnson on the subject of black suffrage. President Lincoln's Emancipation Proclamation, which took effect on January 1, 1863, declared the freedom of all slaves in Confederate-held territory. (Slaves in Union-held areas and Northern states were freed with the adoption of the 13th Amendment on December 6, 1865.) Douglass described the spirit of those awaiting the proclamation: "We were waiting and listening as for a bolt from the sky ... we were watching ... by the dim light of the stars for the dawn of a new day ... we were longing for the answer to the agonizing prayers of centuries." During the U.S. Presidential Election of 1864, Douglass supported John C. Frémont. Douglass was disappointed that President Lincoln did not publicly endorse suffrage for black freedmen. Douglass believed that since African-American men were fighting for the Union in the American Civil War, they deserved the right to vote. With the North no longer obliged to return slaves to their owners in the South, Douglass fought for equality for his people. He made plans with Lincoln to move liberated slaves out of the South. During the war, Douglass also helped the Union by serving as a recruiter for the 54th Regiment Massachusetts Volunteer Infantry. His eldest son, Charles Douglass, joined the 54th Massachusetts Regiment, but was ill for much of his service. Lewis Douglass fought at the Battle of Fort Wagner. Another son, Frederick Douglass Jr., also served as a recruiter. Death On February 20, 1895, Douglass attended a meeting of the National Council of Women in Washington, D.C. During that meeting, he was brought to the platform and received a standing ovation. Shortly after he returned home, Frederick Douglass died of a massive heart attack or stroke. His funeral was held at the Metropolitan African Methodist Episcopal Church; thousands passed by his coffin to show their respect. Although Douglass had attended several churches in the nation's capital, he had a pew here and donated two standing candelabras when this church had moved to a new building in 1886. He also gave many lectures there, including his last major speech, "The Lesson of the Hour." Douglass' coffin was transported back to Rochester, New York, where he had lived for 25 years, longer than anywhere else in his life. He was buried next to Anna in the Douglass family plot of Mount Hope Cemetery, and Helen joined them in 1903 Susan B. Anthony is the cemetery's other often-visited gravesite. Interesting Facts** He chose his name from a character in Sir Walter Scott’s The Lady of the Lake. ** Douglass published his autobiography ,Narrative of the Life of Frederick Douglass ,an American Slave in 1845.** As a strong supporter of the woman’s rights movement, Douglass attended the famous Seneca Falls conference in 1848.** Douglass also founded “The North Star,” an abolitionist newspaper.** Douglass consulted with President Abraham Lincoln during the Civil War and helped influence the Emancipation Proclamation. After President Lincoln’s death, Mrs. Lincoln sent Douglass her late husband’s walking stick. ** Douglass was nominated for Vice President of the United States as a member of the Equal Rights Party in 1872. Video : www.youtube.com/watch?v=Fj-gz3u-1jM
|
|
|
Post by Tanya Yevsuikova IM-45 on Oct 7, 2015 20:28:13 GMT
Frederick Douglass
Frederick Douglass, a former slave and eminent human rights leader in the abolition movement, was the first black citizen to hold a high U.S. government rank. Frederick Douglass (1818-95) was a prominent American abolitionist, author and orator. Born a slave, Douglass escaped at age 20 and went on to become a world-renowned anti-slavery activist. His three autobiographies are considered important works of the slave narrative tradition as well as classics of American autobiography. Douglass’ work as a reformer ranged from his abolitionist activities in the early 1840s to his attacks on Jim Crow and lynching in the 1890s. For 16 years he edited an influential black newspaper and achieved international fame as an inspiring and persuasive speaker and writer. In thousands of speeches and editorials, he levied a powerful indictment against slavery and racism, provided an indomitable voice of hope for his people, embraced antislavery politics and preached his own brand of American ideals. An abolitionist, writer and orator Frederick Douglass was the most important black American leader of the nineteenth century. Born Frederick Augustus Washington Bailey on Maryland’s Eastern Shore, he was the son of a slave woman and, probably, her white master. Upon his escape from slavery at age twenty, he adopted the name of the hero of Sir Walter Scott’s The Lady of the Lake. Douglass immortalized his years as a slave in Narrative of the Life of Frederick Douglass, an American Slave (1845). This and two subsequent autobiographies, My Bondage and My Freedom (1855) and The Life and Times of Frederick Douglass (1881), mark his greatest contributions to American culture. Written as antislavery propaganda and personal revelation, they are regarded as the finest examples of the slave narrative tradition and as classics of American autobiography. Douglass’s life as a reformer ranged from his abolitionist activities in the early 1840s to his attacks on Jim Crow and lynching in the 1890s. For sixteen years he edited an influential black newspaper and achieved international fame as an orator and writer of great persuasive power. In thousands of speeches and editorials he levied an irresistible indictment against slavery and racism, provided an indomitable voice of hope for his people, embraced antislavery politics, and preached his own brand of American ideals. In the 1850s he broke with the strictly moralist brand of abolitionism led by William Lloyd Garrison; he supported the early women’s rights movement; and he gave direct assistance to John Brown’s conspiracy that led to the raid on Harpers Ferry in 1859.
Rhetorically, Douglass was a master of irony, as illustrated by his famous Fourth of July speech in 1852: “This Fourth of July is yours, not mine. You may rejoice, I must mourn,” he declared. Then he accused his unsuspecting audience in Rochester, New York, of mockery for inviting him to speak and quoted Psalm 137, where the children of Israel are forced to sit down “by the rivers of Babylon,” there to “sing the Lord’s song in a strange land.” For the ways that race have caused the deepest contradictions in American history, few better sources of insight exist than Douglass’s speeches. Moreover, for understanding prejudice, there are few better starting points than his timeless definition of racism as a “diseased imagination.”
Douglass welcomed the Civil War in 1861 as a moral crusade against slavery. During the war he labored as a propagandist of the Union cause and emancipation, a recruiter of black troops, and (on two occasions) an adviser to President Abraham Lincoln. He viewed the Union victory as an apocalyptic rebirth of America as a nation rooted in a rewritten Constitution and the ideal of racial equality. Some of his hopes were dashed during Reconstruction and the Gilded Age, but he continued to travel widely and lecture on racial issues, national politics, and women’s rights. In the 1870s Douglass moved to Washington, D.C., where he edited a newspaper and became president of the ill-fated Freedman’s Bank. As a stalwart Republican, Douglass was appointed marshal (1877-1881) and recorder of deeds (1881-1886) for the District of Columbia, and chargé d’affaires for Santo Domingo and minister to Haiti (1889-1891).
Brilliant, heroic, and complex, Douglass became a symbol of his age and a unique voice for humanism and social justice. His life and thought will always speak profoundly to the meaning of being black in America, as well as the human calling to resist oppression. Douglass died in 1895 after years of trying to preserve a black abolitionist’s meaning and memory of the great events he had witnessed and helped to shape.
|
|
|
Post by Tanya Yevsuikova IM-45 on Oct 7, 2015 20:39:02 GMT
William Lloyd Garrison
William Lloyd Garrison was an American journalistic crusader who helped lead the successful abolitionist campaign against slavery in the United States.
Synopsis
William Lloyd Garrison was born December 10, 1805 in Newburyport, Massachusetts. In 1830 he started an abolitionist paper, The Liberator. In 1832 he helped form the New England Antislavery Society. When the Civil War broke out, he continued to blast the Constitution as a pro-slavery document. When the civil war ended, he at last saw the abolition of slavery. He died May 24, 1879 in New York City.
Early Life
Abolitionist William Lloyd Garrison was born the son of a merchant sailor in Newburyport, Massachusetts on December 10, 1805. When Garrison was only three years old, his father Abijah abandoned the family. Garrison’s mother, a devout Baptist named Frances Maria, struggled to raise Garrison and his siblings in poverty. As a child, Garrison lived with a Baptist deacon for a time, where he received a rudimentary education. In 1814, he reunited with his mother and took an apprenticeship as a shoemaker, but the work proved too physically demanding for the young boy. A short stint at cabinetmaking was equally unsuccessful.
Start in Journalism
In 1818, when Garrison was 13 years old, he was appointed to a seven-year apprenticeship as a writer and editor under Ephraim W. Allen, the editor of the Newburyport Herald. It was during this apprenticeship that Garrison would find his true calling.
Through Garrison’s various newspaper jobs, he acquired the skills to run his own newspaper. After he finished his apprenticeship in 1826, when he was 20 years old, Garrison borrowed money from his former employer and purchased The Newburyport Essex Courant. Garrison renamed the paper the Newburyport Free Press and used it as a political instrument for expressing the sentiments of the old Federalist Party. In it he would also publish John Greenleaf Whittier’s early poems. The two forged a friendship that would last a lifetime. Unfortunately, the Newburyport Free Press lacked similar staying power. Within six months, the Free Press went under due to subscribers’ objections to its staunch Federalist viewpoint.
When the Free Press folded in 1828, Garrison moved to Boston, where he landed a job as a journeyman printer and editor for the National Philanthropist, a newspaper dedicated to temperance and reform.
Abolition
In 1828, while working for the National Philanthropist, Garrison took a meeting with Benjamin Lundy. The antislavery editor of the Genius of Emancipation brought the cause of abolition to Garrison’s attention. When Lundy offered Garrison an editor’s position at Genius of Emancipation in Vermont, Garrison eagerly accepted. The job marked Garrison’s initiation into the Abolitionist movement.
By the time he was 25 years old, Garrison had joined the American Colonization Society. The society held the view that blacks should move to the west coast of Africa. Garrison at first believed that the society’s goal was to promote blacks’ freedom and well being. But Garrison grew disillusioned when he soon realized that their true objective was to minimize the amount of free slaves in the United States. It became clear to Garrison that this strategy only server to further support the mechanism of slavery.
In 1830 Garrison broke away from the American Colonization Society and started his own abolitionist paper, calling it The Liberator. As published in its first issue, The Liberator’s motto read, "Our country is the world—our countrymen are mankind." The Liberator was responsible for initially building Garrison’s reputation as an abolitionist.
Garrison soon realized that the abolitionist movement needed to be better organized. In 1832 he helped form the New England Antislavery Society. After taking a short trip to England in 1833, Garrison founded the American Antislavery Society, a national organization dedication to achieving abolition. However, Garrison’s unwillingness to take political action (rather than simply write or speak about the cause of abolition) caused many of his fellow abolitionist supporters to gradually desert the pacifist. Inadvertently, Garrison had created a fracture among members of the American Antislavery Society. By 1840, defectors formed their own rival organization, called the American Foreign and Antislavery Society.
In 1841, an even greater schism existed among members of the abolitionist movement. While many abolitionists were pro-Union, Garrison, who viewed the Constitution as pro-slavery, believed that the Union should be dissolved. He argued that Free states and slave states should in fact be made separate. Garrison was vehemently against the annexation of Texas and strongly objected to the Mexican American War. In August of 1847, Garrison and former slave Frederick Douglass made a series of 40 anti-Union speeches in the Alleghenies.
1854 proved a pivotal year in the Abolition Movement. The Kansas-Nebraska Act established the Kansas and Nebraska territories and repealed the Missouri Compromise of 1820, which had regulated the extension of slavery for the prior 30 years. Settlers in those areas where allowed to choose through Popular Sovereignty whether or not they would allow slavery there. The plan, which Garrison considered "a hollow bargain for the North," backfired when slavery supporters and abolitionists alike rushed Kansas so they could vote on the fate of slavery there. Hostilities led to government corruption and violence. The events of the 1857 Dred Scott Decision further increased tensions among pro and anti-slavery advocates, as it established that Congress was powerless to ban slavery in the federal territories. Not only were blacks not protected by the Constitution, but according to it, they could never become U.S. citizens.
In 1861, as the American Civil War broke out, Garrison continued to criticize the U.S. Constitution in The Liberator, a process of resistance that Garrison had now practiced for nearly 20 years. Understandably, some found it surprising when the pacifist also used his journalism to support Abraham Lincoln and his war policies, even prior to the Emancipation Proclamation in September of 1862.
When the Civil War came to a close in 1865, Garrison at last saw his dream come to fruition: With the 13th Amendment, slavery was outlawed throughout the United States—in both the North and South.
|
|
|
Post by Ulyana Panasyuk IM45 on Oct 7, 2015 21:10:50 GMT
Martin Luther King Occupation: Civil Rights Leader Born: January 15, 1929 in Atlanta, GA Died: April 4, 1968 in Memphis, TN Best known for: Advancing the Civil Rights Movement and his "I Have a Dream" speech
Martin Luther King, Jr. was a civil rights activist in the 1950s and 1960s. He led non-violent protests to fight for the rights of all people including African Americans. He hoped that America and the world could become a colorblind society where race would not impact a person's civil rights. He is considered one of the great orators of modern times, and his speeches still inspire many to this day. Where did Martin grow up? Martin Luther King, Jr. was born in Atlanta, GA on January 15, 1929. He went to Booker T. Washington High School. He was so smart that he skipped two grades in high school. He started his college education at Morehouse College at the young age of fifteen. After getting his degree in sociology from Morehouse, Martin got a divinity degree from Crozer Seminary and then got his doctor's degree in theology from Boston University. Martin's dad was a preacher which inspired Martin to pursue the ministry. He had a younger brother and an older sister. In 1953 he married Coretta Scott. Later, they would have four children including Yolanda, Martin, Dexter, and Bernice.
How did he get involved in civil rights? In his first major civil rights action, Martin Luther King, Jr. led the Montgomery Bus Boycott. This started when Rosa Parks refused to give up her seat on a bus to a white man. She was arrested and spent the night in jail. As a result, Martin helped to organize a boycott of the public transportation system in Montgomery. The boycott lasted for over a year. It was very tense at times. Martin was arrested and his house was bombed. In the end, however, Martin prevailed and segregation on the Montgomery buses came to an end.
When did King give his famous "I Have a Dream" speech? In 1963, Martin Luther King, Jr. helped to organize the famous "March on Washington". Over 250,000 people attended this march in an effort to show the importance of civil rights legislation. Some of the issues the march hoped to accomplish included an end to segregation in public schools, protection from police abuse, and to get laws passed that would prevent discrimination in employment. It was at this march where Martin gave his "I Have a Dream" speech. This speech has become one of the most famous speeches in history. The March on Washington was a great success. The Civil Rights Act was passed a year later in 1964.
How did he die? Martin Luther King, Jr. was assassinated on April 4. 1968 in Memphis, TN. While standing on the balcony of his hotel, he was shot by James Earl Ray.
Interesting Facts about Martin Luther King, Jr. *King was the youngest person to be awarded the Nobel Peace Prize in 1964. *Martin Luther King, Jr. Day is a national holiday. *At the Atlanta premier of the movie Gone with the Wind, Martin sang with his church choir. *There are over 730 streets in the United States named after Martin Luther King, Jr. *One of his main influences was Mohandas Gandhi who taught people to protest in a non-violent manner. *He was awarded the Congressional Gold Medal and the Presidential Medal of Freedom. *The name on his original birth certificate is Michael King. This was a mistake, however. He was supposed to be named after his father who was named for Martin Luther, the leader of the Christian reformation movement. *He is often referred to by his initials MLK.
|
|
|
Post by Ulyana Panasyuk IM45 on Oct 7, 2015 21:22:23 GMT
Frederick Douglass
Occupation: Abolitionist, civil rights activist, and writer Born: February 1818 in Talbot County, Maryland Died: February 20, 1895 in Washington, D.C. Best known for: Former slave who became an advisor to the presidents
Where did Frederick Douglass grow up? Frederick Douglass was born on a plantation in Talbot County, Maryland. His mother was a slave and when Frederick was born, he became a slave, too. His birth name was Frederick Bailey. He did not know who his father was or the exact date of his birth. He later picked February 14 to celebrate as his birthday and estimated that he was born in 1818. Life as a Slave Life as a slave was very difficult, especially for a child. At the young age of seven Frederick was sent to live at the Wye House plantation. He seldom saw his mother who died when he was ten years old. A few years later, he was sent to serve the Auld family in Baltimore.
Learning to Read Around the age of twelve, his master's wife, Sophia Auld began to teach Frederick the alphabet. It was against the law at that time to teach slaves to read and when Mr. Auld found out, he forbid his wife to continue teaching Douglass. However, Frederick was an intelligent young man and wanted to learn to read. Over time, he secretly taught himself to read and write by observing others and watching the white children in their studies. Once Douglass had learned to read, he read newspapers and other articles about slavery. He began to form views on human rights and how people should be treated. He also taught other slaves how to read, but this eventually got him into trouble. He was moved to another farm where he was beaten by the slave owner in an effort to break his spirit. However, this only strengthened Douglass' resolve to gain his freedom.
Escape to Freedom In 1838, Douglass carefully planned his escape. He disguised himself as a sailor and carried papers that showed he was a free black seaman. On September 3, 1838 he boarded a train to the north. After 24 hours of travel, Douglass arrived in New York a free man. It was at this point that he married his first wife, Anna Murray, and took the last name Douglass. Douglas and Anna settled down in New Bedford, Massachusetts.
Abolitionist In Massachusetts, Douglass met with people who were against slavery. These people were called abolitionists because they wanted to "abolish" slavery. Frederick began to speak at meetings about his experiences as a slave. He was an excellent speaker and moved people with his story. He became famous, but this also put him in danger of being captured by his former slave owners. To avoid being captured, Douglass traveled to Ireland and Britain where he continued to speak to people about slavery.
Author Douglass wrote down his story of slavery in an autobiography called Narrative of the Life of Frederick Douglass. The book became a bestseller. Later, he would write two more stories of his life including My Bondage and My Freedom and Life and Times of Frederick Douglass.
Women's Rights In addition to speaking out for the freedom of slaves, Douglass believed in the equal rights of all people. He was outspoken in his support for women's right to vote. He worked with women's rights activists such as Elizabeth Cady Stanton and attended the first ever women's rights convention that was held at Seneca Falls, New York in 1848.
Civil War During the Civil War, Douglass fought for the rights of black soldiers. When the South announced that they would execute or enslave any captured black soldiers, Douglass insisted that President Lincoln respond. Eventually, Lincoln warned the Confederacy that for every Union prisoner killed, he would execute a rebel soldier. Douglass also visited with the U.S. Congress and President Lincoln insisting on equal pay and treatment of black soldiers fighting in the war.
Death and Legacy Douglass died on February 20, 1895 from either a heart attack or a stroke. His legacy lives on, however, in his writings and many monuments such as the Frederick Douglass Memorial Bridge and the Frederick Douglass National Historic Site.
Interesting Facts about Frederick Douglass: *Douglass was married to his first wife Anna for 44 years before she died. They had five children. *John Brown tried to get Douglass to participate in the raid on Harpers Ferry, but Douglass thought it was a bad idea. *He was once nominated for Vice President of the United States by the Equal Rights Party. *He worked with President Andrew Johnson on the subject of black suffrage (the right to vote). *He once said that "No man can put a chain about the ankle of his fellow man without at last finding the other end fastened about his own neck."
|
|
|
Post by Ulyana Panasyuk IM45 on Oct 12, 2015 9:46:14 GMT
Судова система в США
Суди контролюють дотримання закону. Вони управляють, вирішують суперечки згідно з законом, а також гарантують, що він є рівним і об’єктивним для кожного.
У Сполучених Штатах кожен штат обслуговується окремими судовими системами - державними і федеральними. Обидві системи об'єднані на трьох основних рівнях - суди першої інстанції, проміжні апеляційні суди і Високий, чи Верховний суд. Державні суди мають відношення до справ, що виникають в рамках державного законодавства, а федеральні до тих, що виникають з федеральним законом.
Суди першої інстанції несуть відповідальність за дотримання правосуддя. Розгляди справ, які починаються там, в основному, там і отримують остаточне рішення.
Суди першої інстанції в кожному штаті включають в себе суди загальної юрисдикції, які мають спільну цивільну і кримінальну юрисдикцію, а також муніципальні, окружні і суди мерів, які є менш важливими.
Суд загального судочинства є найбільш важливим з судів першої інстанції. Це суд загальної юрисдикції - майже будь-якої цивільної чи кримінальної справи, серйозної або незначної, яка може бути спочатку розглянута тут. У кримінальних справах суди загального судочинства мають виняткову юрисдикцію над тяжкими злочинами (злочин вважається серйозним, коли покаранням є позбавлення волі на деякий термін або смертна кара). У цивільних справах це має виключну юрисдикцію щодо затвердження заповіту, внутрішньодержавних відносин та справ неповнолітніх. Розподіл заповіту має справу з волею і управління майном, усиновленням та опікою. Це надає право для укладання шлюбу. Сімейний розподіл має справу з розлученням, аліментами та опікою над дітьми.
Відділ у справах неповнолітніх має юрисдикцію над правопорушниками, неслухняними та бездомними дітьми та дорослими, які нехтують, зловживають або роблять внесок у злочинність дітей. Коли неповнолітній (особа, яка не досягла 18 років) обвинувачується у вчиненні злочину, відділ у справах неповнолітніх має виключну юрисдикцію щодо даної справи.
Основна робота апеляційних судів полягає в розгляді поданих справ із судів першої інстанції, щоб визначити правильність тлумачення та застосування закону.
Верховний суд кожної держави є, насамперед, апеляційним судом і судом останньої інстанції.
Федеральна судова структура схожа на структуру державної судової системи. У судах першої інстанції у федеральній системі Сполучених Штатів працюють районні суди. У США апеляційні суди є проміжними між районними судами та Верховним судом Сполучених Штатів.
Верховний суд США є вищою судовою інстанцією в країні, і суд останньої інстанції. Він складається з голови суду та восьми асоційованих суддів, всі з яких призначаються довічно президентом за порадою і за згодою Сенату.
Обов'язок Верховного суду полягає у вирішенні відповідності законів, прийнятих Конгресом, із Конституцією. На даний час головними правовими питаннями, що стоять перед Верховним судом, є релігійне життя народу, здійснення абортів, права на особисту недоторканність, расова та статева дискримінація.
|
|
|
Post by Hellen Panchenko IM45 on Oct 12, 2015 14:28:33 GMT
Судова система США Суди є охоронцями закону. Вони управляють ним, вирішують його спірні питання і вони гарантують, що він є рівним і неупередженим для всіх. У Сполучених Штатах кожен штат обслуговується окремими судовими системами, державними і федеральними. Обидві системи об'єднані в трьох основних рівнях судів - суди першої інстанції, проміжні апеляційні суди і Верховний суд. Державні суди по суті співпрацюють з справами, що виникають в рамках державного законодавства і федеральні суди займаються справами, що виникають в рамках федерального закону. Суди першої інстанції відповідають в основному за здійснення правосуддя. Справи, які розпочинають розглядатись у них і в більшості інших інстанцій остаточно вирішуються тут. Суди першої інстанції в кожній державі включають в себе: суди загальної юрисдикції, які мають загальну цивільну і кримінальну юрисдикцію і менш важливі муніципальні суди, окружні суди і суди мерів. Суди загальної юрисдикції є найважливішими серед судів першої інстанції. Це суд загальної юрисдикції - практично будь-яка цивільна або кримінальна справа, серйозна чи незначна, відправляється сюди. У кримінальних справах, суди загальної юрисдикції мають виняткову юрисдикцію щодо тяжких злочинів (злочином є серйозне злодіяння, за яке покаранням є пенітенціарний термін або смерть). У цивільних справах вони мають виключну юрисдикцію щодо офіційного затвердження заповіту, сімейних відносини і справ неповнолітніх. Поділ заповіту має справу з волевиявленнями і розподілом майна, усиновленнями та опікою. Такі суди дають право на здійснення шлюбу. Сімейний поділ має справу з розлученнями, аліментами та опікою над дітьми. Відділ у справах неповнолітніх має юрисдикцію над винними, неслухняними або бездомними дітьми та дорослими, які нехтують, знущаються над дітьми або сприяють їх злочинності. Коли неповнолітній (особа, яка не досягла 18 років) обвинувачується у вчиненні правопорушення, серйозного чи незначного, розподіл у справах неповнолітніх має виключне судочинство щодо таких випадків. Основне завдання апеляційних судів полягає в розгляді справ, які були оскаржені судами першої інстанції, щоб визначити чи закон був правильно розтлумачений і застосований. Верховний суд кожної держави є, в першу чергу, апеляційним судом і судом останньої інстанції. Структура федерального суду подібна структурі державної судової системи. Суди першої інстанції у федеральній системі Сполучених Штатів є районними судами. Апеляційні суди Сполучених Штатів є проміжними апеляційними судами між районними судами та Верховним судом Сполучених Штатів. Верховний суд США є найвищим судом в країні, а також судом останньої інстанції. Він складається з головного суду та восьми супровідних судів, всі з яких довічно призначаються президентом за порадою і згодою Сенату. Обов'язком Верховного суду є вирішення чи закони, прийняті Конгресом узгождуються з Конституцією. Важливими правовими питаннями, що вирішуються Верховним судом в даний час є залучення уряду до питань релігії, абортів та прав на особисту недоторканість, расова та статева дискримінація.
|
|
|
Post by Olena Loburenko IM-45 on Oct 18, 2015 8:41:34 GMT
Синтаксично - стилістичні прийоми
a) Під час стилістичного аналізу письмового твору слід звертати увагу на загальний характер речень. Залежно від мети автора, речення можуть бути довгими або короткими, простими чи складними. Зверніть увагу на те, що загальний характер речень чітко представлений і у мові Аттікуса: речення є довгими та складними із низкою атрибутивних та узгоджуваних положень, з’єднаних між собою за допомогою сполучника «і» («and»), які в більшості випадків не просто показують поєднання двох ідей, а ще й підкреслюють їх виразність (відповідно до російського сполучника «а», напр. «Вона була біла, а спокусила негра»). Ще одне «and», яке стоїть на початку речення, може мати інший переклад, аніж зазвичай. ( Напр, «І ось спокійний, порядний, скромний негр…»). «And so» ( «і ось»), що стоїть у наведенному вище реченні , вказує на логічне поєднання наступної думки Аттікуса із тією, що стоїть у попередньмо реченні. ( Однак, є один принцип в нашій країні, за яким всі люди являються абсолютно рівними один перед іншим). Відносний займенник «which», що стоїть на початку речення ( І все ж таки, джентельмени, ми самі знаємо, що це саме по собі являється неправдою…») називається сигналом зв’язку і підкреслює зв’язок між двома реченнями, одне з яких передує ішому. b) Повтор одного й того ж самого слова чи фрази служить для надання попередньому висловлюванню певного емоційного посилення чи наголошення, а також робить його більш ритмічним. Повтор часто використовують в ораторському стилі для підкреслення чіткості думки автора та підвищення акценту на його твердженнях , щоб слухачі могли усвідомити значущість та важливість його висловлювання. Повтор однієї і тієї ж самої синтаксичної моделі називається синтаксичним паралелізмом. (…деякі люди є розумнішими за інших, деякі мають кращі можливості…деякі чоловіки краще заробляють за інших, а деякі жінки краще печуть кекси за інших жінок). Слово чи фраза можуть повторюватись на початку речення (анафора, напр. «Вона рішуче йшла до його занепаду. Вона рішуче йшла до цього і….), а також і в кінці речення ( «Він дав показання, яке було без жодних сумнівів, написано лівою рукою, а Том Робінзон, який сидить перед вами, давав клятву його робочою рукою — правою рукою»); останнє слово в реченні може повторюватись на початку наступного («..вона просто порушила суворий та твердо усталений закон нашого суспільства, закон, який є настільки суворим, що…»). Інколи повторюване слово може і не мати своєї форми, а тільки скорочення ( корінь або морфологічне повторення), напр., «…в цинічній впевненості, що їх свідчення не підлягатиме жодним сумнівам, впевнений, що ви….». Зверніть увагу на те, що синтаксичний паралелізм і повтор одного й того ж самого слова завжди поєднані між собою. с) Паралельні структури завжди використовуються для того, щоб протиставити дві протилежні ідеї чи риси , що дає змогу підсилити ефект висловлювання. Такий стилістичний прийом, відомий як протиставлення може використовуватись в одному реченні ( «Молодість — гаряча та могутня, а старість — слабка та холодна»), чи у декількох реченнях (….за умови, що всі негри брешуть, що практично всі негри є аморальними, що…І все ж таки, джентльмени, ми знаємо, що це брехня, брехня, про яку немає потреби мені зараз вам говорити. Ви знаєте правду, і правда полягає в ось чому: не всі негри брешуть, не всі негри є аморальними, не всі..».). Паралельні конструкції пов’язані із повтором таких слів, як «всі» — «не всі» та антонімів «брехня » — «правда».). d) Для того, щоб зробити свою думку зрозумілою читачеві та показати наскільки важливим є сам процес, при якому відбувається впорядкування певних ідей, залежно від рівня їх значущості чи виразності, автор використовує ті слова, які на його думку, стоять у кінці речення. Такий стилістичний прийом називається градацією (підвищення). (напр.., «Ця справа не така вже і тяжка, вона не потребує ані хвилини для детального розгляду її складних фактів. Насамперед, ця справа ніколи не повинна була потрапити до суду. Ця справа є такою ж простою, як відрізнити чорне від білого»). Мовець виражає думку за допомогою повторення тієї ж ідеї різним шляхом. e) Існують різні способи, за допомогою яких письменник чи мовець можуть привернути увагу читачів чи слухачів до того, що на їх думку є особливо важливим та суттєвим. Ми вже згадували про деякі з цих способів — синтаксичний паралелізм та лексичний повтор, антитеза та градація, а також застосування сполучників. Певне наголошення в тексті також досягається за допомогою: використання дієслова «to do» ( ця справа вимагає від вас повної впевненості в тому, що звинувачуваний не є виним); використання наголошеного «it» (це було те..що); використання виразного порядку слів (Всі навколо нас....., а на балконі навпроти нас, негри вставали із своїх місць); використання заперечного займенника замість заперечної частки (порівняйте речення … she was no child….she was not a child (вона не була дитиною, що…..).Лексико-стилістичні прийоми
Серед лексико-стилістичних засобів ми можемо виділити в тексті такі, як ( епітет, метафора, порівняння та іроня). a) Епітет — це зазвичай означуване слово чи фраза, які використовуються для вираження певних якостей людини, предмету чи певного явища. Епітет завжди виражає ставлення автора до того, що він описує, його власну оцінку до цього, а також являє собою могутній засіб для передачі авторських емоцій читачеві та забезпечення в цьому ж дусі бажаного ефекту. ( …суворий та добре-уставлений закон, закон на стільки суворий...; самотня хода Аттікуса; … голос судді був досить крихітним..).
b) Порівняння — це виражене уявою порівняння подібних предметів та ідей, що належать до різниг груп. Порівння зазвичай виражається за до помогою слів «as», «like», «seem» та ін. (Я побачила повернення присяжних, які рухалися, енмов підводні плавці; Це було те саме. Що спостерігати, як Аттікус кладе на плечі рушницю і нажимаю на курок..»).
c) Метафора — це уявне порівняння, яке виражене в одному слові чи в декількох словах та реченнях (розгорнута метафора). Метафора виражає наше сприйняття подібності між двома предметами чи ідеями (напр, «Аттікус не був громовержцем», громовержець — це той, хто видає сильні звуки, однак в реченні це лише людина, яка говорить підвищеним та гучним тоном; це не потребує детального просіювання складних фактів).
З наведених прикладів ви можете чітко бачити, що метафора може бути вираженою за допомогою різних частин мови. Зврніть увагу на те, що кожне порівняння може бути стиснуте в метафору і кожна метафора може бути стиснута в порівняня. d) Іронія — це мовний засіб, за допомогою якого слова виражають пряму протилежність їх позначуваного значення, так ми часто кажемо «як це розумно з твого боку !», коли людина робить певні дурниці. Іронія показує авторське ставлення до певних фактів чи подій. В тексті наведений лище один приклад іронії: «І такий спокійний, порядний, скромний негр, який мав справжню нерозсудливість співчувати білій жінці….».
|
|
|
Post by Olena Loburenko IM-45 on Oct 19, 2015 15:19:23 GMT
Судовий розгляд кримінальної справи починається тоді, коли людина йде до суду та подає скаргу на особу, яка скоїла злочин. Далі вирішується питання про те, чи надати обвинуваченому орден на арешт, чи звернутися до нього з проханням явитися до суду. Кримінальна справа починається із поверненням присяжними звинувачувального акту, перш ніж відбувся ще якийсь подібний такий злочин. Дуже часто арешт накладається на тих підозрюваних у скоєнні злочину, справи яких вже підлягали арешту та розглядались на суді присяжних. Після арешту, обвинувачений відправлявся до суду, де розглядали сам характер звинувачення проти нього та вирішували чи є він винним, або не винним у скоєнні злочину.
У разі визнання підозрюваним себе винним, його відправляють до в’язниці без втручання суду. Якщо він не визнає себе винним, то його справа підлягає судовому розгляду.
Як правило, обидві сторони в цивільному процесі та обвинувачений у кримінальному злочині мають повне право виступити перед судом присяжних, який представлений дванадцятьома засідателями. Але суд також може проводитися і без участі присяжних, якщо цього не вимагається у письмовій формі під час судового розгляду; в такому разі, громадську чи кримінальну справу суддя розглядає самостійно, але якщо йдеться мова про більш серйозніші справи, то участь в цьому можуть приймати також члени судового складу.
На суді присяжних адвокати обох сторін роблять вступні заяви. Прокурор пред'являє свої докази на основі кримінального розслідування даної справи.
Адвокат захищає справу підсудного, опираючись на показання його свідків та на допит свідків сторони обвинувачення. Як прокурор, так і адвокат, намагається схилити присяжних на свою сторону. Коли повністю розглянуто всі докази, адвокати роблять свої завершальні аргументи, починаючи, в першу чергу, із тверджень прокурора. Обидва адвокати намагаються пред’явити докази в найбільш вигідному положенні для своїх сторін. Але якщо один з них у своїй вирішальній промові використовує неналежний матеріал, який протилежна сторона може заперечити, то це заперечення може бути негайно відхилене суддею, який проситиме і присяжних не звертати на це увагу та не приймати його до розгляду. Після цього суддя приступає до доручення кожному із членів присяжних його обов’язків, а потім вони відправляються до кімнати присяжних, де відбувається висунення вердикту. У громадських справах, принаймні три чверті присяжних засідателей мають повністю погоджуватися із вирішенням суду. У кримінальній справі не повинно виникати жодних сумніві у винності обвинуваченого, тому вирок повинен бути одноголосним. У разі визнання обвинуваченого винним, суддя повинен винести вирок.
|
|
|
Post by Hellen Panchenko IM45 on Oct 19, 2015 16:51:34 GMT
НОТАТКИ ПРО СТИЛІ Творчий письменник користується безліччю мовних засобів, щоб звернутися до читача, щоб висловити і передати свої думки. Ось деякі загальні принципи, які необхідно враховувати при аналізі твору. Функціональні стилі мовлення. Залежно від змісту і мети висловлювання зазвичай розрізняють кілька функціональних стилів мовлення: а) стиль художньої прози; б) стиль наукової прози; в) офіційно-канцелярський стиль; г) публіцистичний стиль, який включає ораторський стиль. Вибір лексики і структури речень в значній мірі визначає їх використанням в усній або письмовій мові, кожне з яких володіє власними відмінними характеристиками. Ораторський стиль особливо відзначився рясним використанням виразних засобів і стилістичних прийомів, і в мові є часто ефективним при вживанні, що у свою чергу відіграє важливу роль у перемозі слухачів над мовцями. Мова Аттікуса в суді може служити яскравим прикладом цього. Мета письменника-фантаста відтворити в читачі його власні думки і почуття, змусити читача візуалізувати і відчути те, що він хоче, щоб побачили і відчули.Вибір і розташування відповідних слів і моделей речень, використання різних стилістичних виразних засобів в значній мірі визначають літературний вплив на читача. Серед стилістичних прийомів, використовуваних письменником виділяють синтаксичні і лексико-стилістичні прийоми. Ситаксично-стилістичні прийоми. а) при стилістичному аналізі твору слід звертати увагу на загальний характер речень. Речення можуть бути довгими або короткими, простими або складними, кожне з них має свою область застосування в залежності від мети письменника. Зверніть увагу на загальний характер речень Аттікуса Фінча, які він використовує у своїй промові: довгі складні речення з низкою атрибутивних та узгоджуваних положень, з'єднаних за допомогою сполучника "і", який у деяких випадках не тільки показує, що дві ідеї пов'язані, але має більш виразний зміст, відповідно до російського сполучника "а", наприклад: "Вона була біла, а спокусила негра."
Інше "і" починає абзац, який не є поширеним способом початку речення або абзацу англійською мовою, наприклад: "І так тихий, порядний, скромний негр ... довелося поставити його слова проти слів двох білих людей." " And so" (російський аналог може бути "і ось"), що використовується у наведеному вище реченні, підкреслює той факт, що в наступному реченні Аттікус буде говорити про логічно пов'язані речі з попереднім пунктом, що саме це є розвитком тієї ж самої думки. Практично те ж саме можна сказати і про сполучник "але", який починає абзац, таким чином підкреслюючи контрастну або суперечливу ідею, висловлену у ньому, згідно з попереднім абзацом. Наприклад: "Але є один спосіб у цій країні, в якій всі люди створені рівними ...".
Відносний займенник "що" є початком абзацу "Що ж, панове, ми знаємо, що це саме по собі являється брехню ..." називається сигналом зв'язку і також акцентує увагу на зв'язок між двома абзацами і вживається в попередньому абзаці. б) повторення або повтор одного і того ж слова чи фрази в реченні або реченнях зазвичай надає своєрідну емоційну силу або звертає увагу на те, про що було сказано. Він також може зробити висловлення більш ритмічним. Повторення часто використовується в ораторському стилі, щоб зробити висловлення мовця зрозумілішим, зробити більший акцент на його висловлюванні так, щоб слухачі могли зрозуміти всю значимість того, про що він говорить. Повторення того ж синтаксичного зразка називається паралелізмом або паралельною конструкцією, наприклад: "... деякі люди розумніші, ніж інші, деякі люди мають більше можливостей ..., деякі люди заробляють більше грошей, ніж інші, деякі жінки печуть кращі торти ніж інші -...". Слово або словосполучення можуть повторюватися на початку послідовних положень або речень ( анафора), наприклад: "... вона наполегливо руйнувала його. Вона наполегливо і ...."; в кінці послідовних положень ( епіфора), наприклад: "...він домігся отримання ордера на арешт, безсумнівно, підписавши його своєю лівою рукою, а Том Робінсон тепер сидить перед вами, прийнявши присягу єдиною рукою, якою він володіє — правою рукою"; останнє слово в реченні може бути повторено на початку наступного пункту ( анадіплозіс - підхоплення), наприклад, "...вона просто порушила суворий і перевірений часом кодекс нашого суспільства, кодекс настільки суворий, що..." . Іноді повторюване слово може бути не саме слово, а його похідна (корінь або морфологічне повторення), наприклад, : "... в цинічній впевненості, що їх свідчення не будуть піддані сумніву, впевнені, що ви...". Зауважимо, що синтаксичний паралелізм і повторення одного і того ж слова часто виступають разом. в) паралельні структури часто використовуються в цілях протиставлення двох протилежних ідей і функцій, таким чином, підсилюючи ефект висловлювання. Цей стилістичний прийом називається антитеза (протиставлення) і може бути використаий в одному реченні, наприклад, : "Молодість — гаряча і смілива, роки — слабкі й холоді» або в ряді речень чи абзаців, наприклад : "... за умови, що всі негри брешуть, що всі негри в основному аморальним, що ...» «Що, панове, ми знаємо, саме по собі брехня .... брехня і я не повинен вказувати вам. Ви знаєте правду, і правда полягає в наступному: деякі негри брешуть, деякі негри аморальні, деякі ... " . Паралельні конструкції поєднані з повторенням одного і того слова і виражає протилежне значення за допомогою слова «всі»- «деякі» і антонімів «брехня»-«правда». г) щоб зробити свою точку зору зрозумілою або показати як важливо письменнику іноді виразити власні ідеї за ступенем їх важливості або акценту, найбільш важливе, на його думку, буде стояти останнім. Цей стилістичний прийом відомий як градації або наростання, наприклад: "Ця справа не є складною, воно не потребує ані хвилини для детального розгляду її складних фактів... Почнемо з того, що ця справа не повинна була дійти до суду. Ця спава є простою як чорне і біле ". Мовець висловлює свою точку зору, повторюючи одну й ту ж думку по-іншому. д) існують різні способи, за допомогою яких письменник чи мовець може привернути увагу читача або слухача до того, що він вважає важливим і хоче, щоб його помітили. Ми вже згадували деякі з них - синтаксичний паралелізм і лексичне повторення, антитеза і градація, так само як і використання спеціальних сполучників. Наголос у цьому тексті також досягається за рахунок:
• використання дієслова "робити", наприклад, "...Вона (справа) вимагає, щоб ви були переконані… у винності підсудного";
• використання питальних речень у промові Аттікуса (наприклад, "Що було доказом її злочину?" та інші); • використання структури з наголошеним "це" (наприклад, «це було ...те що» ); виразний порядок слів (наприклад: «Всі навколо нас, і на балконі на протилежній стороні, негри ставали зі своїх місць»); • використання негативного займенники замість негативної частки (порівняйте речення «вона не була дитиною, яка ховає контрабанду» - вона не була дитиною; «Я не ідеаліст » - я не ідеаліст). Лексико-синтаксичні прийоми Серед лексико-стилістичних засобів виділяють наступні засоби мови, використовувані в тексті: епітет, метафора, порівняння та іронія. а. Епітет,як правило, означуване слово або фраза, що виражає деякі якості людини, речі або явища. Епітет завжди виражає авторське, індивідуальне ставлення до того, що він описує, його особисту оцінку, і є потужним засобом в його руках при передачі своїх емоцій читачеві, і таким чином забезпечує необхідний ефект, наприклад: «суворий і перевірений часом кодекс, кодекс настільки суворий ... » , "цинічна впевненість", «зле припущення», «самотня хода Аттікуса», «голос судді Тейлора…був тоненький» б. Порівняння – це виражене образне порівняння на основі схожості двох предметів або ідей, які належать до різних класів (на відміну від порівняння, яке порівнює речі, що належать до одного класу і це не фігура мови). Порівняння формально виражається словами "як", "ніби", "таких, як", "здається", наприклад: «Ця справа є простою як чорне і біле»; "Я бачив повернення присяжних, рухаючись, як підводні плавці"; "... і це було як дивитися на прогулянку Аттікуса по вулиці,який піднімає гвинтівку до плеча і натискає на гачок ..." в. Метафора — образне порівняння виражене одним словом або декількома словами чи реченнями (так звана тривала або розгорнута метафора). Метафора виражає наше уявлення про подібність між двома об'єктами або ідеями, наприклад: "...Аттікус не був громовержець"(гриміти, щоб зробити гучний шум, тому громовержець-це той, хто вимовляє щось голосно,що нагадує звуки, які схожі на грім); "... він не вимагає просіювання складних фактів"; "... всякий, хто порушив його, виперли з нашого суспільства..."; «Жоден кодекс не хвилював її, поки вона не зламала його, але потім вона пішла вниз по похилій»; «... фраза про те, що Янкі... люблять кидати в нас"; "...і це було як дивитися на прогулянку Аттікуса по вулиці,який піднімає гвинтівку до плеча і натискає на гачок ..." (тут ми бачимо порівняння і, як вже згадувалось вище, поширюється розгорнутою метафорою). З цих прикладів видно, що метафора може бути виражена різними частинами мови. Слід зазначити, що практично кожне порівняння може бути поширене метафорою і кожна метафора може бути поширена порівнянням. г. Іронія - це фігура мови, за допомогою якої слово або слова (це можуть бути ситуації) виражають прямо протилежне значення, яке позначають, таким чином, ми часто говоримо "як розумно!", коли людина говорить або робить щось безглузде. Іронія показує ставлення автора до окремих фактів або подій. Є тільки один приклад іронії в тексті: «І так тихий порядний, скромний негр, який мав явну необережність пошкодувати білу жінку...» .
|
|